Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στην δημόσια και την ιδιωτική σύνταξη;

Ποια από τις δύο συμφέρει περισσότερο τον ασφαλισμένο; 

https://insuranceforum.gr/eidiseis/syntaxi-dimosia-i-idiotiki-poies-einai-oi-diafores-kai-poia-symferei-perissotero-ton-asfalismeno/

Το κρατικό σύστημα συνταξιοδότησης της Ελλάδας όπως και πολλών ευρωπαϊκών χωρών (Bismarck) στηρίζεται στην αλληλεγγύη των γενεών που σημαίνει ότι οι νεότεροι (ενεργοί ασφαλισμένοι) πληρώνουν για τους γηραιότερους (υπάρχοντες συνταξιούχοι). Αυτό το σύστημα προϋποθέτει τουλάχιστον σταθερότητα στην αναλογία ενεργών ασφαλισμένων-συνταξιούχων ή συνεχή αύξηση των ενεργών ασφαλισμένων, ώστε να είναι διαχρονικά βιώσιμο.

Στην Ελλάδα, όπως και στην ΕΕ, η υπογεννητικότητα από τη μία, αλλά και η αύξηση του μέσου όρου ζωής από την άλλη, έχει φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα, με συνέπεια η αναλογία ενεργών ασφαλισμένων προς συνταξιούχους να είναι ολοένα και μικρότερη (το λεγόμενο δημογραφικό πρόβλημα).

Συγκεκριμένα στην Ελλάδα, η αναλογία αυτή, ενώ θα έπρεπε να είναι 4 ενεργοί ασφαλισμένοι για κάθε 1 συνταξιούχο, αυτή τη στιγμή είναι λιγότερο από 2:1, το οποίο βαίνει συνεχώς μειούμενο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εγγυηθεί το κράτος κανένα συγκεκριμένο ποσό σύνταξης, σε καμία συγκεκριμένη ηλικία, παρά μόνο για όσους συνταξιοδοτούνται σε παρόντα χρόνο.

Δεν είναι τυχαίο που κανείς από τους ενεργούς ασφαλισμένους δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να μάθει πόσα ασφάλιστρα (ένσημα) έχει πληρώσει, τί τόκοι έχουν μπει στον συνταξιοδοτικό του λογαριασμό, πότε ακριβώς θα πάρει σύνταξη και πόσο, κατ’ ελάχιστο, θα είναι αυτή. Είναι ένα πολύ μεγάλο και δισεπίλυτο πρόβλημα, το οποίο χρειάζεται ριζικές αλλαγές.

Από την άλλη πλευρά, τα ιδιωτικά συνταξιοδοτικά συστήματα, είτε αυτά είναι επαγγελματικά ταμεία ασφάλισης, είτε είναι ατομικά συνταξιοδοτικά συμβόλαια, λειτουργούν με κεφαλαιοποιητικό τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι τα χρήματα που πληρώνει ο ασφαλισμένος, μπαίνουν σε ατομικό του λογαριασμό και δεν δίνονται στους υπάρχοντες συνταξιούχους. Με αυτόν τον τρόπο, ξέρει ανά πάσα στιγμή πόσα χρήματα έχει μαζέψει μέσω των εισφορών του και πόσα έχουν γίνει μέσω των τόκων που τυχόν έχουν προστεθεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γνωρίζει το ακριβές κεφάλαιό του με ακρίβεια εκατοστού, αλλά και να έχει πρόσβαση σε αυτό εάν χρειαστεί.

Ο κίνδυνος σε αυτού του είδους την αποταμίευση είναι το ενδεχόμενο κακής διαχείρισης του λογαριασμού από τον διαχειριστή. Όμως, η νομοθεσία που υπάρχει πλέον στην ΕΕ για τον τρόπο διαχείρισης των ιδιωτικών αποταμιευτικών λογαριασμών, ουσιαστικά εξασφαλίζει πλήρως την απόλυτη γνώση του ασφαλισμένου ανά πάσα στιγμή για την πορεία του λογαριασμού του, αλλά και τη διαχείριση αυτού με τρόπο που συνάδει απόλυτα με το επενδυτικό του προφίλ. Επιπλέον, ο ασφαλισμένος γνωρίζει την ακριβή ημερομηνία που θα αρχίσει να λαμβάνει τη σύνταξή του, ακόμα κι αν η ημερομηνία αυτή είναι 30,35 ή και 40 χρόνια μετά.

Είναι σημαντικό να προσθέσουμε ότι η ευρωπαϊκή νομοθεσία με την οδηγία Solvency II, θέτει πολύ αυστηρά κριτήρια για τη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών εταιριών, που σημαίνει ότι πλέον δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος να κλείσει μια ασφαλιστική εταιρία και να χαθούν τα χρήματα των ασφαλισμένων.

Τελικά, στην πράξη, έχει αποδειχθεί ότι η ιδιωτική αποταμίευση για τη σύνταξή μας, είναι πολύ πιο αποδοτική και πολύ πιο αξιόπιστη σε σχέση με την κρατική.

https://insuranceforum.gr/eidiseis/syntaxi-dimosia-i-idiotiki-poies-einai-oi-diafores-kai-poia-symferei-perissotero-ton-asfalismeno/

Του Λεωνίδα Φούκα, Ανεξάρτητος Ασφαλιστικός Πράκτορας.